پانزده درس جين شارپ كه در جنگ نرم امريكا عليه ايران به كار رفت

بولتن نيوز: تحولات بین‌المللى بعد از جنگ سرد به گونه‌اى شکل گرفته که در واکنش به آن به تدریج ناتو، از قالب صرفاً نظامى خارج شده و کار ویژه‌ دیگرى را براى خود تعریف می كند.پس از پایان جنگ سرد و حذف تهدید نظامی شوروی که هدف اصلی شکل گیری ناتو بود ، بسیاری از آگاهان استمرار حیات ناتو را غیرضروری دانستند . اما از آن جایی که سیاست خارجی ایالات متحد امریکا بر اساس وجود دشمن و تهدید خارجی استوار است با تئوریزه کردن فضای بعد از جنگ سرد بر مبنای «جنگ تمدن ها » نه تنها استمرار حیات ناتو با ماهیت نظامی را ضروری دانستند بلکه با توجه به چالش جدید غرب در مقابل بیداری جهان اسلام، شاهدیم که دنیای غرب باز هم همچون گذشته با سردمداری امریکا به صورت غیررسمی ، سازمانی را در حوزه فرهنگ ایجاد کرده که به تعبیر مقام معظم رهبری می توان آن را «ناتوی فرهنگی» نام گذاشت.

در واقع هدف از تشكيل ناتوي فرهنگي از سوي آمريكا و كشورهاي متهد آن براندازى به شكل نرم و سرنگون كردن حکومت ها با کمترین هزینه بوده و در اين بين پروژه بی ثبات سازى، یکى از روش ها و راهکارهاى جنگ نرم یا مبارزه بدون خشونت در پروژه ناتوي فرهنگي غرب عليه ايران و بسياري ديگر از كشورها بوده كه در آن تلاش شده تا بدون نياز به حضور و جنگ فيزيكي، کاراترین روش ها براى براندازى و نابودى حکومت هاى رقیب، آموزش داده شده و به كار برده شود.

 یکى از نظریه پردازان مطرح در این زمینه «جین شارپ» داراى دکتراى فلسفه از دانشگاه آکسفورد و از بنیانگذاران «موسسه آلبرت انشتین» در کمبریج ماساچوست، است. مهمترین اثر «جین شارپ» در این زمینه کتاب democracyfrom dictatorship toاست که به فارسى «از دیکتاتورى به دموکراسى» ترجمه شده است.

آخرین اثر شارپ با عنوان «کاربرد کنش بى خشونتى: تمرین قرن بیستم و پتانسیل آن در قرن بیست و یک» در ماه ژوئن ۲۰۰۵ منتشر شد. این کتاب کارهاى قدیمى شارپ را در بر مى گیرد با مثا ل هایى که این روش‏ها در آن‏ها عملا به کار برده شده‏اند و همینطور درس هایى که براى براندازان نرم در آن وجود دارد.

با نگاهى به آثار شارپ و توصیه هاى او در مى یابیم که در طى دهه گذشته، تلاش شده است تا در بالاترین سطوح این توصیه ها عملي شود:

۱ – عریضه نویسى و تنظیم نامه هاى سرگشاده به مقامات عالى رتبه نظام، مانند نامه ۱۳۶ تن از نمایندگان دوره ششم مجلس شوراى اسلامى به مقام معظم رهبرى در۴خرداد ۱۳۸۲ و نامه بیش از یکصد نماینده مجلس ششم به رئیس جمهور در آستانه انتخابات مجلس هفتم درباره نبود آزادى انتخابات و یا بیانیه هاى امضا شده توسط گروه هاى اپوزیسیون در حمایت از اکبر گنجى (مطابق با دومین شیوه پیشنهادى جین شارپ در کتاب ازدیکتاتورى تا دموکراسى).

۲ – برگزارى سوگوارى هاى سیاسى، مانند برپایى یادمان فاجعه نیویورک از سوى حزب مجعول پاک، با مجوز برپایى ازسوى وزارت کشور در ۲۷ شهریور۱۳۸۰ و برگزارى سالانه مراسم بزرگداشت دکتر مصدق، مهدى بازرگان، یدالله سحابى ومقتولین پرونده قتلهاى زنجیره‏اى و… (مطابق با شیوه پیشنهادى مذکور در شماره ۴۳کتاب از دیکتاتورى تا دموکرا سى).

۳ – بازپس گیرى بیعت ونفى مشروعیت نظام (برابر با شیوه پیشنهادى مذکور در شماره ۱۲۰ کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى).

۴ – برگزارى میتینگ ها و تجمعات حمایتى یا اعتراض آمیز که به عنوان نمونه مى توان به تجمع اعتراض آمیز دفتر تحکیم وحدت و جنبش هاى دانشجویى نسبت به توقیف روزنامه سلام، محاکمه غلامحسین کرباسچى و عبدالله نورى و ردصلاحیت دکتر معین براى نامزدى نهمین دوره ریاست جمهورى اشاره کرد (مطابق با چهل و هشتمین شیوه پیشنهادى مذکور در کتاب ازدیکتاتورى تا دموکراسى).

۵ – طرح خروج از حاکمیت که از سال ۱۳۸۱به عنوان یکى از موضوعات اصلى وارد لیست واکنشهاى سیاسى اصلاح طلبان شد و تا آخر نیز ادامه یافت (مطابق با شیوه پیشنهادى مذکور در شماره ۵۱ کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۶ – استعفاى تدریجى ودسته جمعى، مانند استعفاى اعتراض آمیز دکتر معین از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و استعفاى دسته جمعى ۱۰۸ نفر از نمایندگان مجلش ششم در دوازدهم بهمن ۱۳۸۲ و تهدید به استعفاى جمعى از استانداران دولت خاتمى در ماجراى رد صلاحیت تعدادى از نمایندگان مجلس ششم (مطابق با پیشنهاد شماره ۱۱۳ مذکور درکتاب ازدیکتاتورى تا دموکراسى)

۷ – تحصن، که مهمترین آنها تحصن سه هفته اى نمایندگان اصلاح‌طلب مجلس ششم در اعتراض به رد صلاحیت جمعى ازنمایندگان مجلس، براى نامزدى مجلس هفتم که بازتاب هاى بسیار وسیعى در رسانه هاى غربى داشت (مطابق با پیشنهاد شماره ۶۸ مذکور در کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۸ – آبستراکسیون واخلال در کار مجلس که از مهمترین آنها آبستراکسیون نمایندگان اصلاح طلب مجلس ششم شوراى اسلامى یک روز پس از اعلان نظر شوراى نگهبان بود. این روش با پیشنهاد فراکسیون اکثریت (جبهه مشارکت) در تاریخ ۲۱دى ماه ۱۳۸۲به اجرا گذاشته شد (برابر با پیشنهاد شماره ۱۷۲ مذکوردر کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۹ – اعتصاب غذا، نظیر اعتصاب یک ماهه اکبر گنجى که موجب جلب حمایت اپوزیسیون داخل و خارج کشور و حمایت علنى و صریح اروپا و دولت بوش شد (برابر با شیوه پیشنهادى مذکور در شماره ۱۵۹ کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۱۰ – روزه سیاسى که از سوى نمایندگان اصلاح طلب مجلس شوراى اسلامى پیشنهاد و اجرا شد. (مطابق با پیشنهاد شماره ۱۵۹ مذکور در کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۱۱ – تحریم انتخابات که در مقاطع مختلف از جمله انتخابات شوراى شهرها و روستاها، انتخابات مجلس هفتم و نهمین دوره انتخابات ریاست جمهورى از سوى بسیارى از احزاب وابسته به جبهه اصلاحات مورد تأکید قرار گرفت (مطابق با پیشنهاد شماره ۱۲۴ مذکور در کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۱۲ – جایزه هاى دروغین با انگیزه هاى صرفا سیاسى، مثل جایزه صلح نوبل به خانم شیرین عبادى و ...! (مطابق با پیشنهاد شماره ۱۴ مذکور در کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۱۳ – چاپ سفید قسمت هایى از صفحات روزنامه، در اعتراض به سانسور و ممنوعیت برخى از مطالبات مانند: اقدام برخى از روزنامه ها پس از اعلام ممنوعیت چاپ نامه نمایندگان مجلس ششم به مقام معظم رهبرى از سوى‏شوراى عالى امنیت ملى و...! (مطابق با شیوه پیشنهادى مذکور در کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۱۴ – تلاش براى به تعویق انداختن زمان برگزارى انتخابات مجلس هفتم، از سوى وزارت کشور در ۹ بهمن ۱۳۸۲ که در واقع نوعى نافرمانى، براى ابراز ناخشنودى از تصمیم شوراى نگهبان بود (مطابق با شیوه پیشنهادى مذکور در شماره ۱۱۴ کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

۱۵ – مقاومت و تمرد از قوانینى که در نگاه خود، آن را نامشروع و غیر عادلانه مى دانستند، مانند: ثبت نام جمعى از غیر مجتهدین در انتخابات خبرگان سوم رهبرى در اعتراض به شرط اجتهاد (مطابق با اصل ۱۴۱ مذکور در کتاب از دیکتاتورى تا دموکراسى)

در نهایت روشن است که براندازى نرم و تلاش امریکا و صهیونیسم جهانى نه تنها توهم نیست بلکه به عنوان یک واقعیت در حال اجراست و نیروهاى انقلابى مسلمان باید هشیارانه با عوامل و حرکات آن برخوردى بصیرانه داشته باشند.